Het wordt voetballers en topmanagers wel eens verweten dat zij een te hoog salaris ontvangen. Sportauteur Simon Kuper legde in de krant Financial Times echter uit, waarom voetballers meer recht hebben op een hoog salaris dan topmanagers.



Voetballers worden puur beoordeeld op hun kwaliteiten. Netwerken heeft voor hen weinig zin, omdat ze dan afgerekend worden op het veld. Managers kunnen nog wel eens wegkomen met netwerken, waardoor ze een topfunctie bekleden. Vriendjespolitiek komt daarnaast in tegenstelling tot bij bedrijven, weinig voor in de voetballerij. Wanneer een voetballer niet goed speelt, gaat zijn salaris niet naar ongekende hoogten.



Er bestaan weinig slechte voetballers in het profvoetbal. Ze zijn er gekomen door hun bewezen voetbalkwaliteiten. Managers kunnen op vele andere manieren naar de top komen. Het kan bijvoorbeeld dat een manager een goed praatje meeheeft, of dat hun talenten bijvoorbeeld worden overschat. Bij voetbal is hier geen sprake van. In de regel is het vaak zo dat hoe beter de speler, hoe hoger het salaris. Bij topmanagers geldt deze regel niet, omdat de kwaliteiten hier moeilijker te meten zijn.



Er zijn wereldwijd vele profvoetballers, maar er zijn er nog niet eens duizend die een topsalaris krijgen. Het gaat hierbij om meer dan een miljoen euro per jaar. Zo verdient de volledige Engelse eerste klasse ongeveer 1 miljard euro, terwijl 116 Amerikaanse banken  alleen al 1,2 miljard euro aan 600 topmanagers verstrekten in 2007. Met andere woorden verdienen topmanagers gemiddeld een stuk meer dan profvoetballers.



Ten slotte worden voetballers iedere week wel geëvalueerd door vele experts, fans en andere belangengroepen. Iedere keer worden zij opnieuw gewaardeerd en beoordeeld. De best gewaardeerde voetballers hebben hun salaris hierdoor echt verdiend. Topmanagers worden een stuk minder beoordeeld en geëvalueerd volgens Kuper.